Ik ben 92 en woon samen met mijn vrouw in een aanleunwoning. Wij hadden een eigen bedrijf en woonden tot mijn pensionering in Kethel. Ik kreeg op oudere leeftijd last van een versleten heup. Nieuwe heup gekregen en had geen pijn meer. In die tijd fietste ik heel veel samen met mijn vrouw in de omgeving. Vijftien jaar geleden kreeg ik klachten o.a. van mijn rug, toen kon ik niet meer fietsen. We deden nog steeds tochtjes, ik in een scootmobiel en zij op de fiets. Toen ik veel last kreeg van mijn knie kon ik niet meer in de scootmobiel. Sinds die tijd loop ik met een rollator kleine stukjes en had weinig sociale contacten. Ik ben ook vergeetachtiger geworden.
Een zoon van onze buren (die zelf fietsmaatje is) maakte mij enthousiast voor Fietsmaatjes Schiedam. Het is uit de kunst, ik kwam op plekken van vroeger die erg veel veranderd zijn. Ik ben in de natuur en heerlijk om weer buiten te zijn. De fietsmaatjes zijn allemaal verschillend, maar allemaal even leuk. Samen praten over vroeger en nu. Soms kom ik oude bekenden tegen tijdens een rit. Als ik thuiskom zit ik vol verhalen. Mijn spieren in mijn benen zijn door het fietsen sterker geworden en ik ben actiever geworden. Kan nu verder lopen met mijn rollator. Mijn vrouw heeft zich nu ook opgegeven bij Fietsmaatjes.

Ik woon al enige jaren in een (aanleun)woning. Eind 2019 zijn er veel mensen in 4 maanden tijd in mijn omgeving overleden: mijn man, een nichtje en een neefje, die als eigen kinderen voor mij waren. Dat was een hele moeilijke tijd. Ik was toen somber. Mijn gezichtsvermogen ging steeds meer achteruit. Ik heb nu 20 % zicht. Door Corona werd ik nog eenzamer en mijn somberheid nam toe. Alleen mijn dochter kwam nog op bezoek voor de boodschappen en de post. Ik kreeg verder niemand op bezoek.

Mijn begeleidster heeft mij aangemeld bij Fietsmaatjes Schiedam. Door Artrose en slechtziendheid is mijn bereik heel beperkt. Als Fietsmaatjes belt voor een afspraak om te fietsen word ik helemaal blij. Ik kijk er naar uit. Dit zijn momenten die voor even zorgen dat mijn sombere gedachten naar de achtergrond verdwijnen. De fietsmaatjes vind ik heel attent en houden rekening met mijn slechte zicht. Ik hou heel erg van de natuur en door de duofiets komt ik er weer. De fietsmaatjes stoppen onderweg en maken mij attent op kleuren en geuren in de natuur en vertellen hierover. Het contact met het fietsmaatje verloopt prima. Ze zijn allemaal even lief en ik geniet van de fijne gesprekken. Er zijn geen woorden voor de beleving, alle dingen zijn steeds weer nieuw. En elke keer denk ik dat dit de leukste keer is geweest. Bij elke volgende fietsrit herhaalt zich dat. Fietsmaatjes heeft mij in contact gebracht met het Zimmertje, een inloop voor ouderen. De ontvangst voelde warm aan. Nu kan ik weer gezellig praten met nieuwe mensen, onder genot van een kopje koffie. “Blij word ik wel van het fietsen, het fietsen is een geluksmoment!”

Zes jaar geleden ben ik gevallen met mijn fiets, en heb een hersenbeschadiging opgelopen. Na mijn revalidatie ging ik samen met mijn man en reed ik op een driewielfiets. Na een ziekteperiode van 6 jaar is mijn man aan kanker overleden. Alleen fietsen op mijn driewielfiets vind ik niet leuk. Ik ben met de fiets gevallen en daardoor angstig geworden in het verkeer. Hierdoor ben ik nog beperkter geworden in mijn mobiliteit. Verder voel ik mij heel erg eenzaam. Veel mensen in mijn omgeving nemen geen contact met mij op. Ze weten niet hoe ze om moeten gaan met mijn (rouw)situatie. “Ik ben heel blij met fietsmaatjes!”.
“Het praten en lachen met elkaar is geweldig!”. Prima organisatie, de vrijwilligers zijn heel aardig en ik kom op plekken waar ik anders nooit kom. Ik kijk ernaar uit wanneer ik weer kan fietsen en fietsen in de polder is heerlijk. Ik geniet van de mooie bloemen onderweg. In de periode dat mijn man in coma lag had ik het heel moeilijk. Toen zijn er extra ritjes op de duofiets met mij afgesproken. Het contact met de roostermakers is ook heel fijn, ik vind ze heel attent. Ik fiets graag mee en als ik moe word trap ik even niet. Met mijn handicap is fietsen veel prettiger dan lopen. Het contact met het fietsmaatje heel fijn en voelt goed.

Ik mis mijn maatje Ik ontmoette jou op zaterdag 13 juli 2019, bij de start van Fietsmaatjes Schiedam. Iedereen die dat wilde kon een proefritje maken. Jij was daar ook met Marja en wilde eens kijken of Fietsmaatjes iets voor jou zou zijn. Het was voor jou niet meer mogelijk om zelf aan het verkeer deel te nemen. Je was pas achtenvijftig en was internationaal machinist bij de NS geweest. Ik mocht met jou het proefritje maken en zag al snel de glimlach op je gezicht dat je het leuk vond. Je vertelde me dat je een lichte vorm van Alzheimer had maar dat weerhield je er niet van om nog sportief bezig te zijn. Ik werd al snel je fietsmaatje van het eerste uur. Het klikte tussen ons. Ruim twee jaar lang haalde ik je eens in de veertien dagen op vrijdagmiddag op. “Waar fietsen we vandaag naar toe” Vroeg ik jou iedere keer. Nou, dat maakte jou niets uit als je maar fietsen kon! “Voor jou is toch iedere rit weer anders” grapte ik dan. En we konden er samen om lachen. We zijn overal geweest binnen een straal van 15 km. Een rit naar de Euromast in Rotterdam, een ijsje eten bij de pont van Maasluis-Rozenburg, een gevulde koek halen bij het bakkertje in Moerkapelle. Of dichter bij huis een Dame Blanche eten bij Vlietzicht. Ik merkte dat de ziekte je steeds meer in zijn greep hield. De communicatie tussen je hoofd en spieren werkte niet meer. Ik mocht je helpen om je op de fiets te zetten. Als je eenmaal op de fiets zat dan trapte je op de pedalen als vanouds. En dan had je het naar je zin en begon je gelijk te zingen. Eén keer zongen we samen het liedje “Op een mooie pinksterdag”, tot genoegen van passerende voetgangers. Ik was verbaasd dat je de tekst nog uit je hoofd kon zingen. Samen probeerden we alle wereldproblemen al fietsend op te lossen. Soms begon je aan een zin maar die kwam er dan niet helemaal uit. “Straks weet ik het weer” zei je dan. Dan vertelde je trots dat er weer een kleinkind aankwam en keek uit naar een etentje met je gezin met kerst. Aan corona deed je niet. Ga ik dood dan ga ik dood, sprak je beslist! In november 2021 belde je vrouw me op. Het gaat niet meer Adri. Het spijt me maar we moeten Marco uit huis plaatsen. Zijn verblijf in Maassluis was voor hem niet fijn. Hij miste de vertrouwde omgeving van zijn familie en heeft misschien de moed wel opgegeven. Hij overleed op 9 april 2022. Ik ben blij dat ik Marco heb mogen kennen. Klagen deed hij nooit, ondanks zijn beperking. Hij was altijd blij en onze ritten waren ondanks weer en wind een feest! Marco, je blijft altijd in mijn gedachten als mijn Fietsmaatje